Μια πτώση χωρίς κρότο

ΠΙΚΑΣΟ

Αμέσως μετά την ανακάλυψη των από καιρό δύο κλεμμένων πινάκων η Ελληνική Αστυνομία, στην οποία αξίζουν τα εύσημα της εξιχνίασης έκανε κάθε προβλεπόμενη ενέργεια, ώστε να «επαναπατρισθούν» τα δύο μνημεία τέχνης, με μια στάση.

Την εμφάνιση των πινάκων σε κοινή (δημοσιογραφική) θέα από χέρια οργάνων της τάξεως που είναι εκπαιδευμένοι και καλά μάλιστα για άλλη δουλειά, αυτή του αστυνομικού.

Και ενώ όλοι ήμασταν περήφανοι, στραβοκαταπίνουμε με αμηχανία όταν παίζει και ξαναπαίζει η πτώση του γυναικείου κεφαλιού της Ντόρας Μάαρ του Πικάσο.

Αλήθεια, αυτό ήταν το πρόβλημα;

Όταν ένας μισοπεθαμένος άνθρωπος ή άλλο ζώο βρεθεί κάπου από την αστυνομία , αυτή δεν καλεί αμέσως ασθενοφόρο ή κτηνίατρο;

Αν ένα πτώμα βρεθεί, επίσης από την αστυνομία, μετά τις προβλεπόμενες διαδικασίες δεν αποδίδεται στους συγγενείς για την τελευταία φροντίδα του;

Παρομοίως και κάθε εξιχνίαση απολεσθέντος αντικειμένου, μετά τα προβλεπόμενα, δεν καταλήγει στα χέρια των εκάστοτε αρμοδίων;

Ασφαλώς και ναι.

Η άτυχης πτώση του πίνακα, λοιπόν, ήταν το ενδεικτικό τέλος μιας κατρακύλας με πολιτικές, κοινωνικές και ανθρώπινες επεκτάσεις.

Αντί να φτάσουν τα έργα τέχνης στους φυσικούς θεσμικούς κατόχους τους, δηλαδή το υπουργείο πολιτισμού και την πινακοθήκη και στα χέρια των ειδικών, παρέμειναν σε «αυτόφωρη διαδικασία» μέχρι να ωφεληθούν πολιτικά όσοι και όσο μπορούν πιο πολύ.

Αντί να γιορτάσουμε, σαν λαός, την επανεύρεση του δώρου του μεγάλου κυβιστή προς τους αντιστεκόμενους προγόνους μας, κάναμε σκρολ στην επόμενη είδηση, γιατί η άχρωμη πνευματικά γενιά μας είναι αυτή, από την οποία παίρνουν «αμπάριζα» ακόμη και ακαδημαϊκοί και πρώην πολιτικοί και εξοργίζονται που η εκπαίδευση της χώρας μας έχει, εν έτει 2021, θρησκευτικό και εθνικό προσανατολισμό.

Σαν άνθρωποι, απαίδευτοι ή πεπαιδευμένοι, φυλάγουμε τα οικογενειακά μας κειμήλια στα άδυτα των σπιτιών μας και όταν σπανίως τα ανοίγουμε στο φως το κάνουμε ιεροτελεστικά, π.χ. να θυμηθούμε την μυρωδιά των γονιών μας ή να ξυπνήσουμε μνήμες και νοσταλγίες και τα θεωρούμε ιερά ακριβώς γιατί δεν είναι για χόρταση.

Αυτό το τελευταίο ίσως να μας το θυμίζει πιο έντονα η ατίθαση αυτομόληση του «γυναικείου κεφαλιού», αν παραδεχτούμε ότι θέλει να ξεφύγει από τον κόσμο των αναλώσιμων και να βουτήξει πάλι στα άδυτα για τους μυημένους που αρέσκονται να αντιστέκονται, να εξοργίζουν τους αφιλόμουσους και να παραμένουν άνθρωποι.
Ε. Δ. Ι.