Όπως η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού ήταν με το “αντιμνημόνιο”, έτσι και τώρα είναι κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Όπως τα κόμματα, ακόμη και τα υποτιθέμενα φιλοευρωπαϊκά όπως η Νέα Δημοκρατία, πέρασαν την αντιμνημονιακή περίοδό τους, έτσι τώρα περνούν την αντι-Πρεσπική περίοδο και ετοιμάζονται να λογικευτούν πολύ σύντομα, μετά τις εκλογές.
Όπως έκαναν καριέρα πάσης φύσεως πολιτικοί τσαρλατάνοι και άτομα που ντρεπόσουν να βλέπεις να αλωνίζουν με την αμάθεια και την προσβλητική τους ρητορική στα κοινοβουλευτικά έδρανα, έτσι και τώρα θα δούμε αντιπρεσπικές δυνάμεις να διεκδικούν και να κερδίζουν βουλευτικές αποζημιώσεις. Όπως η ρητορική των “αντί” στο αντιμνημόνιο διανθιζόταν από έντονα μισαλλόδοξο λόγο, αποκλειστικά συναισθηματικής εμπνεύσεως (προδότες, γερμανοτσολιάδες κ.τ.λ.), το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους αντιπρεσπικούς.
Ποιο είναι το κοινό σημείο που συνδέει όμως αυτές τις δύο μεγάλες περιπτώσεις εθνικού διχασμού; Η απάντηση για εμένα είναι πάρα πολύ απλή. Ο λαϊκισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε σύσσωμος στον λάκκο που είχε σκάψει κατά την αντιμνημονιακή του περίοδο. Χωρίς καμία απολύτως προετοιμασία των πολιτών, έφερε μεγάλες αλλά άβολες αλήθειες σε μια διεθνή συμφωνία, για την μακεδονική γλώσσα και την μακεδονική ιδιότητα των πολιτών. Η επιστημονική βιβλιογραφία και για τα δύο θέματα είναι τεράστια σε διεθνές επίπεδο.
Ουδείς ασχολήθηκε να εξηγήσει στους πολίτες ότι τα ψεύδη καλλιτεργήθηκαν και από τις δύο πλευρές. Δεν ήταν “προδότης” όποιος μιλούσε για (σλαβο)μακεδονική γλώσσα στην Ελλάδα από τις αρχές του 20ου αιώνα. Ήταν η Πηνελόπη Δέλτα, ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ακόμη και ο Παύλος Μελάς σε επιστολές του! Ουδείς από την πολιτική ζωή της τελευταίας 25ετίας όμως μίλησε ευθέως στον λαό για το θέμα αυτό. Δεν ήταν “προδότης” όμως, για την δική του χώρα, ούτε και ο Κίρο Γκλιγκόροφ που απαντώντας στους δικούς τους εθνικιστές τους προσγείωσε υπογραμμίζοντας ότι οι πρόγονοί τους είναι Σλάβοι που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον Μ.Αλέξανδρο και τους αρχαίους Έλληνες. Μακεδόνες υπάρχουν στην Ελλάδα, στην Βόρεια Μακεδονία και στην Βουλγαρία (Μακεδονία του Πιρίν). Το γεωγραφικό του προσδιορισμού στην Β.Μ. έγινε εθνοτικό τον 19ο αιώνα, στο φόντο πριν, αλλά και μετά την ύπαρξη της Γιουγκοσλαβίας.
Οι “Πρέσπες” εντάσσονται όμως σταδιακά στις εθνικές αφηγήσεις και των δύο χωρών. Από τώρα ξεκινάει να μετράει η περίφημη δεκαετία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος είχε πει κατά την πρώτη φάση του ονοματολογικού ότι (αν το λύναμε τότε) “σε δέκα χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει”. Σκεφτείτε λίγο ποια γνώμη το έτος 2029 θα έχει αυτή η συντριπτική πλειοψηφία που σήμερα φωνάζει για προδότες, όχι μόνο σε εμάς αλλά και στους απέναντί, για την Μακεδονία. Τί θα λένε οι πολιτες το έτος 2030;
Θα εξακολουθούν να μιλούν για προδοσίες, όταν τα εδάφη θα παραμένουν ακέραια και θα έχουν λυθεί και τα ενδιάμεσα προβλήματα όπως το θέμα των εμπορικών προϊόντων που προϋπήρχε των “Πρεσπών”; Θεωρώ ότι θα είναι ένα “βίντεο αρχείου”. Στο οποίο όποιος επανέρχεται θα αναζητά όχι τις φωνές του λαϊκισμού που τότε θα φαίνονται ανεξήγητες. Θα αναζητά τις φωνές που έδωσαν την λύση χωρίς λαϊκισμό και αυτή η φωνή είναι μοναδική μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Οι “Πρέσπες” χωρίς ούτε μία δόση λαϊκισμού έχουν μία και μόνο ονομασία: το Ποτάμι.
*O Βασίλης Σωτηρόπουλος είναι δικηγόρος και υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Ποτάμι.
πηγή thetoc.gr