Η 61χρονη Γαρυφαλλιά βρήκε τραγικό θάνατο στην Πειραιώς όταν το ταξί στο οποίο επέβαινε καρφώθηκε σε κολόνα, ύστερα από ανακοπή του οδηγού. Όμως, η δική της ιστορία δεν είναι απλώς μια είδηση δυστυχήματος. Είναι η ιστορία μιας διακριτικής, αλλά πολύτιμης παρουσίας, μιας γυναίκας που δεν αναζήτησε τη φήμη, αλλά άφησε το δικό της αποτύπωμα στις ψυχές όσων τη γνώρισαν—και σε μικρά βότσαλα στον Ωρωπό.
Η Γαρυφαλλιά δεν είχε συμβατική οικογένεια, αλλά είχε φίλους που τη θεωρούσαν αδελφή και συνοδοιπόρο. Ήταν συγγραφέας, αν και τα γραπτά της έμεναν στα συρτάρια. Απέφευγε τη δημοσιότητα, δεν επιδίωξε ποτέ να εκδώσει τα κείμενά της, αλλά ονειρευόταν μια συλλογική έκδοση, όπου όλοι θα συνέβαλαν.
Ένας φίλος της αποκάλυψε ένα ανέκδοτο απόσπασμά της, όπου η Γαρυφαλλιά περιέγραφε τη συνήθειά της να αφήνει γραπτά μηνύματα πάνω σε βότσαλα στον Ωρωπό, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τα βρει:
_«Ν’ αφήσω κι εγώ πίσω κάτι της προκοπής απ’ όσα έμαθα, για κάποιον επόμενο που θα περπατήσει πάνω στον φλοιό της Γης… Η Γη μιλάει και σου λέει την αλήθεια. Τω αγνώστω, παρ’ αγνώστου». _
Ήταν μια γυναίκα με ευγένεια, ταπεινότητα και βαθιά ευαισθησία. Στήριζε τους άλλους, έβρισκε πάντα τις σωστές λέξεις, είτε στον γραπτό είτε στον προφορικό της λόγο.
Ο ξαφνικός χαμός της αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό, αλλά και μια κρυμμένη κληρονομιά—σε ψυχές και σε βότσαλα που ίσως κάποτε, κάποιος σκύψει να μαζέψει.
Πηγή debater.gr
