Δύο ώρες παράσταση, δύο ώρες αναμονή για ένα ταξίδι στην Ταϊλάνδη που συνεχώς ματαιώνεται γιατί η ζωή δεν είναι προβλέψιμη. Ισα ίσα είναι απρόβλεπτη και πολλές φορές οι ίδιοι οι άνθρωποι επιζητούν να την ζήσουν στα δικά τους μέτρα. Εκεί συγκρούεται αυτό που θέλουν με αυτό που είναι ανέφικτο, και αυτό που πρέπει με αυτό που επιθυμούν. Αυτό είναι το story της παράστασης «Με δύναμη απ’ την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαγιά – Ελένης Χαβιαρά με την παραγωγή να ανήκει στην Εταιρεία Θεάτρου «Σπίτι της». Την σκηνοθεσία υπογράφει η Εμμανουέλλα Κοντογιώργου. Το σκηνικό, λιτό και περιεκτικό. Όλες και όλες τέσσερις πέντε βαλίτσες που χρησιμεύουν σαν «κάθισμα» της ανασφάλειας των τεσσάρων ηθοποιών οι οποίες, άνετες στην ερμηνεία τους μέσα στον Πολιτιστικό χώρο της Αυλίδειας Αρτέμιδας, συνδιαλέγονται, αντιδρούν, συγκρούονται και επαναστατούν για καταστάσεις που τις ξεπερνούν. Μια θηλυκή παράσταση με απόντες τους άντρες σαν φυσικές παρουσίες αλλά με παρόντα τα στοιχεία του χαρακτήρα τους.
Χθες βράδυ, στο πλαίσιο των θεατρικών παραστάσεων που αγκαλιάζουν την Πηνελοπιάδα, το Θέατρο Χαλκίδας φιλοξένησε ένα θεατρικό σχήμα που άξιζε το κόστος του εισιτηρίου του. Όσοι το τίμησαν, αισθάνθηκαν δικαιωμένοι.
Τέσσερις γυναίκες
Μια γλυκόπικρη σάτιρα – αναφορά στα όνειρα και τα ..παραλειπόμενά τους, στις γυναικείες φοβίες για την μοναξιά, στην έξαρση της ματαιοδοξίας, στα ερωτηματικά που δεν βρίσκουν απάντηση, στις συγκρούσεις γονέων – παιδιών, στους απαγορευμένους έρωτες που δεν μπορούν να βρουν τόπο έκφρασης ακόμη και κάτω απ’ τους φοίνικες της Ταϊλάνδης. Η Αλέκα, η Μάρω και η Φωτεινή μπαίνουν στο κάδρο ενός σπιτιού της Κηφισιάς και απέναντί τους μια νεαρή γυναίκα τις «κοιτάζει» και τις αμφισβητεί για τα πάντα. Για τις λάθος επιλογές τους και για την προσπάθειά τους να γυρίσουν πίσω τον χρόνο. Σε μια διαρκή κίνηση, διανθισμένη από γνωστές, μουσικές επιλογές που χαϊδεύουν ευχάριστα τ’ αυτιά, η παράσταση φιλοδοξεί – και το έπραξε στο μέτρο του δυνατού – να δώσει «εισιτήριο» στις μάταιες φαντασιώσεις που οδηγούν τις ηρωίδες πίσω στο..σπίτι τους. Το ταξίδι ματαιώνεται επ’ αόριστον, όπως και τα όνειρά τους.